|::Pazar Yazıları::|

Eskiden uykuyu severdim ve gün içinde mutlaka uyurdum. Yıllar geçti artık uyumaya fırsatım yok. Giderek uyku düzenim bozuldu ve eskisi gibi kaliteli uyuyamıyorum. Pandemiden önce fakültede derslerimin yoğun olduğu günlerde öğle araları odamdaki kanepede biraz uyurdum. Çocukluk yıllarımda bize uyumanın iyi bir şey olmadığı söylenirdi. Dini eğitim çevrelerinde geçen dönemlerinde hocalar uykuyu berbat bir şey olarak anlatırlar, uyuyan insanları da kötülerlerdi. Zaman geçti, dünya başka dünya oldu, bilgilerimiz değişti. Uyumak insanın ruhsal ve bedensel sağlığı korunmasını sağlayan elzem bir eylemdir. Uzmanlar günde yedi sekiz saat uyumanın özellikle gece saatlerinde uyumanın insan sağlığına katkıları inanılmaz. Cep telefonlarımızı şarj etmek gibidir uyku. Uzun yolculukta kullandığımız aracımızın motorunu durdurup, şoförün de dinlendiği mola gibidir uyku. Uykuya ne kadar övgü düzsek azdır. Geçmişin yanlışlarını şimdi düzeltmeye çalışıyoruz. Bu arada dün çocuğun yüzme dersin...

  Son torbaları da kamyonetin arkasına attıktan sonra bana eyvallah diyerek, şoför koltuğuna geçip, motorun gürleyen sesinin arasında uzaklaştı. Baharın son günlerinde dağa uzanan yamaçlarda yeşil, yer yer renkli manzara birkaç haftaya bastıran sıcaklarla sararıp yok olacak. Sanki aylar öncesinin yeşil otları, sarıdan mora renkleri hiç olmamış gibi hep kupkuru bir toprak parçası. İnsanlar da böyledir. Yaşarlar, önemli gördükleri işleri, unvanları, evleri, arabaları markalı kıyafetleri vardır. Gün gelir, her şey değişir, etrafındaki insanlar azalır, yalnızlaşır, küçülerek yok olursun. En fazla birkaç aylık sürecek manzara yok olur gider. Bir insanda yaşayacağı altmış yetmiş neyse ömürle varlığını sürdürür ve ışığı söner. Evrende insanın ömrü, sararan otlardan çok daha kısadır. Bu böyledir. Günler günlere, mevsimler mevsimlere dönüşe dönüşe doğanın döngüsü devam edecek, bir insanoğlunun eli değmezse. Uzun bir zaman, yaz boyunca gelmeyecek, sabahları korna seslerini duymayacak...